Έχουμε την ευτυχία και την μοναδικότητα σα λαός, να υπάρχουν διαφορετικά μουσικά ακούσματα και διαφορετικοί παραδοσιακοί χοροί από περιοχή σε περιοχή. Αυτή όμως η διαφορετικότητα αναδεικνύει την ομορφιά και την λεβεντιά των δημοτικών χορών μας.

Το απόγευμα της Κυριακής 7/4, σε ένα γεμάτο θέατρο από γονείς-συγγενείς-φίλους, παρακολουθήσαμε παραδοσιακούς χορούς που μας ταξίδεψαν σε άλλους χρόνους κι εποχές. Εποχές με απίστευτες δυσκολίες, φτώχεια, πείνα, πολέμους, θανάτους, ξενιτιά… Όχι πως τώρα οι συνθήκες είναι καλύτερες ή χειρότερες θα δείξει… Τότε όμως, υπήρχε το παραδοσιακό τραγούδι, που με τους στίχους και την μελωδία του μαρτύραγε τον πόνο, τη χαρά, την ξενιτιά κι ό,τι πέρναγε μέσα στην καρδιά και το κορμί των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Υπήρχε ο χορός… Αυτός ο χορός, ο παραδοσιακός, που απλώνει ο ένας το χέρι στον άλλον, σχεδόν αγκαλιάζονται και δείχνουν την ένωση τους στα καλά και στα άσχημα, με τύμπανα να ηχούν, λύρες να φωνάζουν ότι η ψυχή αυτή, η ψυχή η αθάνατη του ΕΛΛΗΝΑ δεν πεθαίνει έτσι εύκολα αλλά κι όταν λυγάει λαβώνεται και πεθαίνει… πάει σε αυτά τα χώματα τα ιερά απ’ τα κόκαλα βγαλμένη…

Όλα τα παραπάνω διδάσκει ο δάσκαλος μας, ο κος Νίκος Κωστογιαννόπουλος στα παιδιά μας… Δύσκολο το έργο του.. αλλά τόσο όμορφο. Ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό το ταξίδι τα παιδιά μας και ανυπομονούμε να δούμε και να συγκινηθούμε γι’ άλλη μια φορά εκεί, στο Θέατρο Βράχων, κατά τα τέλη Μαΐου… την ιστορία μας δοσμένη από το μέλλον μας…